Driving from Esfahan to the Turkish border took us three long driving
days. We’re used not to cover more than 200km in a day, but these days
we drove close to 400 each day. Very tiring indeed, but we permitted
ourselves the luxury of 4 star hotels ☺. The border crossing into
Turkey (Serou) went extremely fast, only 90 minutes and we were
on the other side, carnets stamped and the whole rattaplan. At the
Turkish side there was something going on, but we don’t know what. We
were stopped and searched at several checkpoints, and there was a whole
lot of army vehicles (heavily armoured and armed) coming towards us.
Even a combat helicopter flew over our heads… Anyway, the road was very
nice, scenic wise, but we’d better take it in summer. My bike was
upside-down two times driving up the mountain (2800m elevation), and
with the sun setting it was not very comfortable driving down the
mountain again. Pitch dark due to the lack of stars or moon, -9
Celcius and a road that was a mixture between a dirt track and a 2nd
class highway. We managed to reach Van in one day and found out that
the ferry was crossing at 19.00 hours! What a perfect timing. The crew
welcomed us with hot tea and some bread and olives. We put our
mattresses down and slept for 4 hours until the boat reached Tatvan.
Arriving there in the middle of the night was like entering Siberia (or
what we would presume it would look like over there ;)). The roads were
all frozen to bits, and the 3km strech to the Railwaystation took us
over 1,5 hours. My bike went down once again… The two people that
were around the station told us to park the bikes in the central
hallway and showed us a room where we could stay untill the next
moring. Nice and warm! We made dinner at 03.15 and slept untill 7 o’
clock. In the moring we spent a lot of time finding the right person
and the right train, but eventually we managed to load our bikes in the
luggage-wagon with help of 7 Turkish men and an old, old wooden ship.
Er.. Door. Sitting in the train for the next 48 hours to cover the
stretch of 1800 kms to Istanbul, and that for the stunning price of
12,50 euro’s per person! The bikes are paid by the kg, so they were 60
euro’s each or something, but still amazingly cheap. So the good news
is that we’ve gotten from Esfahan to Istanbul in less then 6 days!
Vanuit Esfahan zijn we in drie dagen bij de Turkse grens. Het valt mee
met het weer, we stoppen regelmatig en bevriezen zelden. De wegen zijn
schoon en prima, de zon schijnt en tot zover gaat alles probleemloos.
In Orumiye, de laatste stad in Iran, zijn we eindelijk goed geworden in
hotels zoeken. Aardig, Engels-sprekende mensen, een garage voor de
motoren, niet duur, schoon en fijn. Het is een wonder.
Van Orumye rijden we naar Sero en bereiken een nieuw grensrecord.
Binnen anderhalf uur zijn we beide grensposten voorbij en zijn de
carnets gestempeld. Anderhalf uur terug in de tijd, dus netto heeft de
grens ons geen minuut gekost! Vrolijk rijden we de Turkse sneeuw in.
Warm is anders, maar de zon schijn en rijden door een skigebied is niet
onaardig. Om half vijf bedenken we ons dat het hier ook eerder donker
wordt. Er lijkt geen einde te komen aan de berg waar we overheen
moeten. De laatste kilometers naar de top is de weg een grote ijs- en
sneeuwbaan. We glijden alle kanten op. Het is -9 en het wordt donker,
echt donker want de straatlantaarn is hier nog niet uitgevonden.
Rick gaat twee keer onderuit, ik blijf alleen staan omdat ik een
angstig sneeuwkonijn ben. Met twee voetjes aan de grond en een tempo
van 5 km per uur kruip ik omhoog. Eenmaal boven zijn we bevroren. We
houden een kleine pauze en zijn daarna zeker tien minuten bezig om de
berm weer uit te komen, Rick z’n motor ligt alweer met de wielen in de
lucht. In het donker dalen we af, heel langzaam. Als we het ijs voorbij
zijn, warmen we op bij een wegrestaurantje. Ze verklaren ons volledig
voor gek. Maar, ook goed nieuws, volgens onze nieuwe thee-vrienden,
waarvan er zowaar een Nederlands spreekt, gaat er inderdaad een boot
van Van naar Tatvan en wel die zelfde avond om 19.00!
Goed, verder dus, over een weg die nu eens verhard, dan weer onverhard
is. Blijft verrassend want je ziet t niet aankomen in deze duisternis.
Er is geen maan en alleen de sterren doen weinig qua licht.
Hobbeldebobbel, gat na gat, maar om half zeven staan we aan de kade in
Van. De kapitein zelf komt ons welkom heten. Er zijn eigenlijk geen
passagiers op deze boot, maar we mogen toch mee. De motoren parkeren we
achter een stel treinwagons, die gaan hier ook gewoon op de boot, en
wij mogen boven in het verlaten passagiersgedeelte. Ze komen zelfs
brood met kaas en olijven brengen met zoveel thee als we willen. Na het
eten leggen we onze bedjes op de grond en slapen tot we om 1.30 ’s
nachts in Tatvan aankomen.
Tatvan is ongeveer wat je je voorstelt bij Siberie. Glijdend over het
ijs rijden we van de boot af een donkere stad in. Alle straten zijn
stijfbevroren, dikke lagen sneeuw en ijs. Het is nog geen drie km
rijden naar het station, we doen er ruim anderhalf uur over. Rick gaat
weer om, ik zak met m’n achterwiel door het ijs van een plas en zit
muurvast. Schuivend, duwend en trekkend komen we toch helemaal heel
aan. Het station is open en de nachtwacht is vriendelijk. We mogen de
motoren naar binnen rijden en in de wachtkamer slapen. Om 3.15 koken we
pasta op de brander, waarna we de bedjes voor de tweede keer deze nacht
tevoorschijn halen en dit keer in de stationswachtkamer leggen. We
kunnen tot 7.00 slapen.
De volgende morgen is het een goeie zoektocht. Welke trein, waar kopen
we kaartjes, kunnen de motoren mee? Uiteindelijk lukt alles. Een
rijplaat is er niet, dus worden de sterke mannen uit de trein
opgetrommeld om onze loodzware motoren een ruime meter omhoog de trein
in te tillen. Een oude deur wordt er voor de vorm nog tussen gelegd,
maar of die nou echt iets houdt, weet ik niet. Om 9.30 staan de motoren
vastgesjord in de bagagewagon en zitten wij prinsheerlijk in een (tot
nu toe) eigen coupe. Nog 1800 km en 48 uur te gaan tot Istanbul. Buiten
is alles wit en stijf bevroren, het was een goeie keus om de trein te
nemen! In 6 dagen van Esfahan naar Istanbul, wie had dat gedacht..
