Tirana, 29-9-2009

We arrived in Tirana at Celestes place, chilltime! Traffic is changing, being on a bike is an adventure here. We are perfectly well, the summer doesn’t seem to end ☺

Sinds de Alpen geen regen meer gezien. Vanaf het Gardameer zijn we naar Venetie gereden. Waar je met de motor niet in mag, wisten wij veel. Ik vond het al een hele prestatie dat ik Rick zover kreeg dat ie mee ging naar de (veel te toeristische) romantiek van de Venetiaanse gondels. Voor je de stad ingaat, moet je je auto of motor parkeren.  Het voordeel van de motor is dat het gratis is. Het nadeel is dat je precies 50 centimeter breedte hebt om m tussen twee andere in te schuiven.  Ik had de Yamaha thuis er nog niet eens ingekregen, laat staan deze bakbeesten. Maar Rick natuurlijk wel.

         

Na een nachtje in een wijngaard vlakbij Venetie, Italie uitgereden en Slovenie in. Een wandeling door druipsteengrotten met  een ondergrondse rivier, indrukwekkend. Mooi land, en aardige mensen die wonderbaarlijk goed Engels spreken. Van Slovenie naar Kroatie. Mooimooimooi, langs de kust, van dat knalblauwe heldere water, roodkleurende bossen en felle zon. Zwemmen, duiken, oh oh oh oh, het lijkt hier wel vakantie.

Vervolgens door Bosnie. Dat was wel een vreemd gevoel. Het is alsof het land niet heeft bestaan  voor de oorlog. Huizen zo nieuw en netjes dat de Zwitsers er nog wat van kunnen leren en wegen zo glad als een glasplaat. Maar dan wel in ieder klein dorp een groot kerkhof vol, ook al bijna nieuwe, kruizen.  

 Op de grens met Montenegro begint West-Europa toch uit beeld te raken. Aan de grens spraken ze behalve Montenegeriaans alleen Russisch. Daar zijn wij dan weer niet zo vloeiend in. Maar het grote handen-en-voetenwerk begint, dat zal nog wel meer voorkomen onderweg ☺ Bij een wegrestaurant werden we spontaan uitgenodigd door een grote kale rus om Goulash met hem te komen eten.  Wij sloegen beleefd af omdat we nog geen Montenegeriaans geld hadden. “ Nono money, I have Montenegro money” Betaalt ie na het eten doodleuk met Euro’s. “This Montenegro money”  Goed.. Gelukkig had ie er geen idee van dat we daar in Nederland en de rest van West-Europa ook mee betalen, dus hij was tevreden. Blije gasten die hij kennis had laten maken met de Euro.

De volgende morgen kregen we alweer een Montenegeriaanse verrassing. Na een nacht slapen op een veld met een soort podiumpje, kwamen tijdens ons ontbijt twee technici boxen en kabels uitladen voor een schoolfeest. Je zou denken dat het dan nog even duurt voordat de gasten er zijn. Niet dus. Een half uur later, wij zaten net aan de koffie met pannekoeken, stond het hele veld vol met 200 schoolkinderen. Gezellig! En wij waren natuurlijk de hoofdattractie.

                            
 Een sloveense wildkampeerplek              El Elephanti, toevoeging aan de Africa Twin :)

Van Montenegro naar Albanie was wederom een overgang. Nog een stukje verder weg van de westerse wereld. De wegen vol kuilen, grote bergen afval langs de wegen, de benzine wordt per liter in oude colaflessen langs de weg verkocht, en vooral heel veel mensen en heel weinig verkeersregels. Paard en wagen, splinternieuwe Hummers en 4x4’s en alles daartussenin raast aan alle kanten langs je heen. Inhalen mag hier links, recht of dwars door het midden. Toeter wordt belangrijker dan knipperlicht. Even wennen was het wel!

Hoe dichterbij Tirana, hoe beter de wegen. En hoe onduidelijker de regels. Eenmaal aangekomen bij Celestes hostel waren we volleerd Albanees verkeersdeelnemers. Heerlijk relaxed hier, een grote verrassing dat midden in een heksenketel als Tirana zo’n oase van rust kan zijn.  Gezellig met hoogzwangere Lau en halfzwangere Celeste ☺ Even een paar dagen hier, dan door naar het zuiden.